Hallo allemaal, Na vanochtend een moeilijk proefexamen van Rechten (dat gelukkig meeviel en redelijk goed ging!!) gemaakt te hebben, kreeg ik weer inspiratie voor een nieuwe blogpost. Iemand zei over mijn eerste boek dat het einde "voorspelbaar" was. Nu weet ik dat het als een kritiekpunt gegeven werd en dat het woord over het algemeen een negatieve connotatie gekregen heeft, maar eigenlijk zie ik dat niet zo. Ik denk dat voorspelbaarheid een waanzinnig boeiend vertelprincipe is, dat we in de literatuur kwijtgeraakt zijn, ten koste van plottwists en mindfucks. Ik zeg voorspelbaarheid, maar doel op het begrip: dramatische ironie, het effect, dat ontstaat als een lezer meer weet dan een personage. De oude Grieken waren meesters hierin en in de Griekse tragedies werd het effect veel toegepast. De tragedies vertelden namelijk vele keren hetzelfde verhaal. Bijgevolg wist het publiek al hoe de tragedie zou eindigen, voor die begonnen was. Dat verpestte de pret niet en maakte integendeel zelfs dat de toeschouwers meer meeleefden met de protagonist, omdat ze al wisten welke acties hem zouden verdoemen. Denk aan Oedipus, die zijn vader vermoord zonder zelf te weten dat het zijn vader is. De dramatische ironie zit erin dat het publiek die kennis al wel heeft.
Dramatische ironie en het vervolg
Dramatische ironie en het vervolg
Dramatische ironie en het vervolg
Hallo allemaal, Na vanochtend een moeilijk proefexamen van Rechten (dat gelukkig meeviel en redelijk goed ging!!) gemaakt te hebben, kreeg ik weer inspiratie voor een nieuwe blogpost. Iemand zei over mijn eerste boek dat het einde "voorspelbaar" was. Nu weet ik dat het als een kritiekpunt gegeven werd en dat het woord over het algemeen een negatieve connotatie gekregen heeft, maar eigenlijk zie ik dat niet zo. Ik denk dat voorspelbaarheid een waanzinnig boeiend vertelprincipe is, dat we in de literatuur kwijtgeraakt zijn, ten koste van plottwists en mindfucks. Ik zeg voorspelbaarheid, maar doel op het begrip: dramatische ironie, het effect, dat ontstaat als een lezer meer weet dan een personage. De oude Grieken waren meesters hierin en in de Griekse tragedies werd het effect veel toegepast. De tragedies vertelden namelijk vele keren hetzelfde verhaal. Bijgevolg wist het publiek al hoe de tragedie zou eindigen, voor die begonnen was. Dat verpestte de pret niet en maakte integendeel zelfs dat de toeschouwers meer meeleefden met de protagonist, omdat ze al wisten welke acties hem zouden verdoemen. Denk aan Oedipus, die zijn vader vermoord zonder zelf te weten dat het zijn vader is. De dramatische ironie zit erin dat het publiek die kennis al wel heeft.